Recenzja filmu

Murderball - gra o życie (2005)

"Murderball" to film niezwykły już od pierwszych minut. Dynamiczny montaż, ciekawa praca kamery, precyzyjnie konstruowane sceny. Wszystko to sprawia, że już na starcie zapominamy, że oglądamy film dokumentalny, a zwykle nasza percepcja jest jednak przy tego typu kinie nastawiona na braki ze strony technicznej dzieła. Gdyż z zasady obraz jest podporządkowany treści, jest tylko nośnikiem pewnego społeczno-politycznego problemu. Tym razem jednak owa treść wsparta jest bardzo dobrze dopracowaną formą. Bohaterami filmu są niepełnosprawni ludzie grający w rugby. Ich historie były różne: wypadek samochodowy, bójka na pięści, postrzał, niefortunny skok do wody czy ciężka choroba. Każdy z nich przeszedł kryzys, załamanie i odnalazł swe życie w sporcie. Schemat tego typu kina nakazywałby pokazanie codziennych zmagań osób sparaliżowanych i ukazanie beznadziejności ich egzystencji w iście tragicznym wymiarze. "Murderball" wychodzi jednak naprzeciw stereotypom. Nie ma w nim krzty litości, użalania się nad bohaterami i kupowania widzów takimi, płaczliwymi chwytami. Takie postawy nawet przez głównych bohaterów kwitowane są śmiechem: "Widzą mnie obok supermarketu jak wkładam zakupy do samochodu i pytają czy mi pomóc. Gdybym wiedział, że sobie nie poradzę to po chuj bym tu przyjeżdżał". Swoim życiem bohaterowie pokazują siłę i niezłomność ludzkiej woli. Po upadku potrafili się podnieść, uporządkować swoje życie i jednocześnie nabrać do niego dystansu. "Mówi się: No cóż, oni są inni. A ja nie różnię się od ciebie. To znaczy zanim zobaczę twoją twarz, mogę najpierw zobaczyć twój tyłek, ale to wszystko". Każda z prezentowanych nam postaci jest indywidualna, a ich zbiór jest utożsamieniem dobrej strony amerykańskiej filozofii. Są to ludzie, których można złamać, ale nie można zniszczyć. Jak Feniks odradzają się z popiołów i na przekór wszystkiemu zwyciężają. Henry Alex Rubin i Dana Adam Shapiro pokazują graczy w różnych sytuacjach. Gdy opowiadają jak doszło do tego że siedzą na wózku, żartują, trenują, bawią się czy (co jest swoistym przełamaniem tabu) rozmawiają o seksie. Każda z historii dowodzi tylko, że życie pisze najlepsze scenariusze i że film jest życiem przepełnionym emocjami. "Murderball" to ewenement kina dokumentalnego bijący na głowę większość fabuł. Stworzony z pasją i wigorem, pozbawiony wszelkich twórczych kompleksów, dopracowany od strony technicznej i kompozycyjnej (świetna muzyka Jamie Safta). Wszystkie nagrody (Doc Review, Sundance i nominacja do Oscara) są więc jak najbardziej zasłużone, gdyż ten film stawia pomost między fabułą a dokumentem, obala stereotypowe myślenie o ludziach niepełnosprawnych jako wielce nieszczęśliwych i potrzebujących pomocy. Świetnym podsumowaniem są słowa samego reżysera: "Nie chcieliśmy robić po prostu filmu o rugby dla niepełnosprawnych. Zrobiliśmy film o tych niepełnosprawnych, ponieważ ich historie wychodzą poza boisko. To bardziej uniwersalna opowieść o przyjaźni i wybaczaniu". Prawdziwa dodajmy.