Ja powiem więcej: w obliczu niektórych ludzkich nieszczęść i postaw człowiek ma wrażenie, że sam jest samolobny, skoro nie potrafi się cieszyć tym, co ma... :/

Święte słowa :) ! - Przyznam, że ja szedłem na ten film z poczuciem 'a co tam, co mam do stracenia, skoro bilety nic mnie nie kosztowały.
Świeżo po zobaczeniu tego filmu dochodzę jednak do wniosku, że i zapłacić byłoby warto !. Szedłem na film z mieszanymi uczuciami, bo bałem się tego, że jak wiele dokumentów film może być nudny. Tak się jednak nie stało. Film był naprawdę udany. To, co podobało mi się w nim najbardziej to swoiste ukazanie po pierwsze jak łatwo w mgnieniu oka stać się ofiarą wypadku i tym samym stać się niepełnosprawnym, a po drugie (a może właśnie po pierwsze), że mimo nieszczęść, które nas w życiu spotykają [a takim niewątpliwie paraliż i niedowład kończyn, bo o takich ludziach film opowiada jest, że nie wspomnę o fakcie jazdy na wózku] można się cieszyć życiem, mieć w życiu jakiś cel, pasję i do czegoś dąrzyć. Ja osobiście nabrałem też jednego wrażenia po tym filmie - zaczałem się mianowicie zastanawiać: Jakimiż to czasem błachymi rzeczami się ludzie przejmują, podczas, gdy w życiu bywają naprawdę tragedie. A tu proszę - ludzie zdawałoby się pokrzywdzeni przez los (w końcu paraliż to nie kaszka z mleczkiem) nie poddają się, mają pasje w życiu, widać u nich dążność do jakiegoś celu, próbę osiągnięcia czegoś. Dla mnie ten film był cenną lekturą i po jego obejrzeniu ani na chwilę nie zwątpiłem, że warto było na niego iść - niestety jednak (może ze względu na 'specyficzną' jakby nie było tematykę i dokumentalną formułę samego filmu) z tego, co zauważyłem to widownia filmu była mizerna. No cóż - pozostaje to skwitować stwierdzeniem - każdy lubi co innego... Ja osobiście polecam ten film, jako refleksję nad wartościami w życiu i jego kruchością samą w sobie :)